Addis Abeba. Regentijd. 23 graden.
Wanneer er verandering voor de deur staat, wil ik altijd het liefst stilstaan. Dan grijp ik opeens vast aan het vertrouwde. Al weet ik inmiddels dat ik naar die stem niet moet luisteren. Dat ik een verandering vaak inspirerend is en ik levendiger wordt.
Ik was in Addis Abeba, de hoofdstad van Ethiopië. Het liefst wilde ik terug naar Yabello, naar het dorpse leven waar ik een beetje vertrouwd mee was geraakt. Waar alles anders lijkt dan in de grote vieze stad. Waar ik nog uren, nee dagen over kan vertellen...Het gebied met de wijde landschappen en kuddes koeien met gigantische horens. De vrouwen met negen kettingen om. De jongetjes die hun haar niet mogen knippen. En waar ik ontdekte hoe lachwekkend kamelen zijn als ze rennen.
Vermoeid wachtte ik op het vliegtuig naar Istanbul. Moe van de spelletjes die mannen hier in de hoofdstad spelen om m`n aandacht te krijgen. "Kan een mens te veel 'liefdes'verklaringen krijgen op één dag?," schreef ik in m`n dagboek. Enkelen mannen waren misschien oprecht geïnteresseerd in mij, maar deze dag had ik voor hen ook weinig aandacht. Rondlopen in deze hoofdstad kon ik best, mensen afwimpelen met een grapje, maar niet met een vol hoofd zoals vandaag. Ik was druk geweest met het analyseren van laatste bodemmonsters dat langer duurde dan gedacht, het inpakken van m`n tas en het afscheid nemen van de mensen die ik de afgelopen dagen in het hotel had ontmoet...Genieten van de laatste inyera shiro, St. George beer en natuurlijk de sterke Ethiopische koffie.
Nu stond ik dan in de rij voor de paspoortcontrole. Samen met veel moslimmeisjes. Hun kleurrijke hoofddoeken en gewaden zagen er vrolijk uit. Maar hun gezichten niet. Vele moslimmeisjes hadden hun ouders, broers en zussen huilend achter gelaten. De meiden zullen als ´aupair´ in de Arabische landen gaan werken, in de hoop zo wat geld te verdienen voor hun familie in Ethiopië. Eerder had ik de lange rijen gesluierde vrouwen bij de immigratiekantoren zien staan. Met tranen in haar ogen vroeg een van de meisjes of ik nu een kilo van haar bagage wilde overnemen. Haar bagage was net iets te zwaar. Net als de andere mensen, weigerde ik haar aanbod, hoe graag ik haar ook wilde helpen. De meneer naast me keek me instemmend aan. `There might be some special medicine in it´, zei hij. Ik moest lachen om die verwoording.
Achter me zag ik de gespannen gezichten van een Somalisch echtpaar. Vol bewondering bekeek ik hun zwarte gerimpelde gezichten. Ze zochten naar een beter bestaan in Kopenhagen. Langzaam drong het tot me door dat het vluchtelingen waren. Ze hadden geen idee wat hun te wachten stond. ´Copenhagen, Denmark´. De naam was alles wat ze kenden.
Voor me stond een Ethiopische jongen. Hij sprak Engels en was verheugd om in Noorwegen te gaan studeren. De uitverkorene van de arme familie! Hij friemelde onophoudelijk met zijn vingers. Ik gaf hem chocolade, hij zou het nog koud krijgen in Noorwegen.
Istanbul. Benauwd zomerweer. 35 graden.
Zes uur later. Eerst even bijslapen onder een boom in een park.
Wat een verademing om in Istanbul rond te lopen! En het openbaar vervoer is geweldig! Kan gaan en staan waar ik wil en word maar af en toe aangesproken. Ik kan geen woord Turks, weet niks over de stad, maar iedereen lijkt behulpzaam. Ik neem steeds de veerboot van de Europese naar de Aziatische kant en terug. Wandel tussen moskeeën en over oude pleinen tussen de maïsverkopers door. Ook ontmoet ik Sirin, een vriendin die ik vier jaar geleden op een Synergy training heb leren kennen. Wat heerlijk vertrouwd om haar te zien! We zien kamelen, engeltjes en hartjes in onze koffieprut. Kletsen uren over onze leventjes. We zien dat het nu met ons beide goed gaat.
Elke avond vergeet ik de tijd en moet ik plots naar 'huis'. Of blijf ik toch bij kennissen slapen. De zon gaat hier niet om 19u onder, maar later. M`n was doe ik niet met de hand: er was een machine. Als de machine klaar is ruik ik onophoudelijk aan mijn kleding: schone bloemengeur! De stad ziet er modern uit, maar de verschillen in de denkwijzen van de verschillende mensen in deze ene stad lijken gigantisch. Dit is een stad vol geheimen. Waar je aan een paar dagen niet genoeg hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten