In gedachte blader ik door m`n dagboek. Van m`n laatste bericht tot vandaag is weer veel gebeurd... Hier wat fragmenten...

Op de 16e, m`n verjaardag, kwam ik weer terug in Pune, de grote stad waar ik de eerste maand verbleef. De vieze lucht en drukte van Pune voelt vertrouwd. Neha, Sandeep, nog een cs-er en ik gingen uiteten om o.a. m`n verjaardag te vieren. Ik kreef zelfs een chocoladetaart met m`n naam erop! Volgens Indiaas gebruik, deed Neha het eerste hapje in m`n mond. Mmm!

De volgende dag zou ik in de trein stappen voor een 24-uur durende reis naar het noorden. Nu ik een beetje vertrouwd was geraakt met delen van Zuid India, hier wat contacten heb en vanwege m`n verjaardag wat meer contact had gehad met het thuisfront, voelde ik voor het eerst echt een gevoel van 'home-sickness' opkomen. Hoewel... niet per se "home", maar vooral behoefte om met vrienden te kletsen die ik langer dan vandaag ken. Met een traan Neha gedag gezegd; op naar het onbekende Noorden! Ik liet al het gedring op het station een beetje dof over me heenkomen, en een meisje boodt me vanzelf hulp aan (vertelde me waar me trein was) en alles ging evengoed...

Mijn eerste bestemming was Pushkar, een voor Hindoes heilig dorpje omringt met zandduinen. De volgende dag bleken er 100 ideeen in het verrukkelijke ontbijt te zitten. Ontmoette inspirerende mensen, wandelde samen met een Canadees meisje een berg op vanwaar we een mooi uitzicht hadden en we proefden de locale (mierzoete!) specialiteit. Ook een Indier van `n jaar of 50 ontmoet die zich bezig houdt met human&international development, ecovillages, en toevallig ook meditatie en creative textwriting doet...dat leverde discussie over de watervoorziening van Rajastan e.d. en tips op.

Ik vlieg nu even door de tijd, via een toffe Couchsurf ervaring in een andere stad, naar het niet-toeristische Osyan. " t Is al laat, maar ik wil toch even schrijven. Het is alsof ik in `n andere wereld ben beland. In een wereld met tulbanden, opschepperij over bruidsschatten, kamelen en pauwen in de woestijn, vrouwen die hun gezicht moeten bedekken en een grote rol voor families." Toen ik in de ochtend met wat dorpelingen op de trap van een verlaten tempel zat te kletsen en naar de pauwen in `t zand zat te kijken, kwam er een jongeman aan die me een kamelensafari wilde aansmeren. Hij zag mijn notitieboekje met allerlei kaartjes en reisinfo en dacht daardoor dat ik voor de LonelyPlanet werkte! (voor de hostels betekent in de LP staan, klanten). Hihi, dat was wel grappig.

Hoewel ik de eigenaar van t guesthouse (ofwel kamer in het familiehuis) waar ik verbleef voor geen meter vertrouwde, was zijn familie wel vriendelijk. Een van de vrouwen liet me een sari uitproberen. Een sari is een 5 of 6 meter lange doek, in alle denkbare kleuren, die de meeste Indiase vrouwen dragen. Astok, een van de pasgetrouwde zonen, en ik gingen s avonds op pad. Hij liet me hun boerderij (vanaf het dak zagen we meer sterren, dan het aantal haren dat we op ons hoofd hebben!) en Astok liet de foto`s van zijn bruiloft zien (die 3 dagen heeft geduurd!). Onze werelden zijn zo verschillend, maar t was leuk om uren te kletsen... In de buurt van het dorp leven Bishnois in de woestijn, in hutten gemaakt van zand en koeienstront. Heel 'basic', maar de meesten zijn niet arm. Ze hebben 29 regels volgens welke ze leven, waarvan er 6 zijn voor milieubescherming. Hoewel we geen woord dezelfde taal spraken als ik, waren de ontmoetingen erg warm. Toen ze vroegen of ik wilde blijven overnachten, wilde ik t liefst "Ja" zeggen, als t niet zo onpraktisch was... Als ik er nog eens kom doe ik t zeker. Inmiddels ben ik van de 30 graden en felle zon in de staat Rajasthan naar Punjab gegaan. M`n vingers bevriezen bijna, en het is erg mistig! Brrrr! De stad ligt op 200 km van Pakistan, staat bekend om de productie van fietsen, wollen/katoenen kleding en onderdelen voor auto`s. Ik houd hier even rust, want ik heb zoveel gereist afgelopen weken, en het is gezellig. Op straat vallen me de vele kleuren tulbanden op die mannen dragen (vnl Sikhs). In de verte hoor ik het geschreeuw van kinderen die eten krijgen in de Gurdwara, de Sikh tempel tegenover dit huis. Heb niks van Kerst gemerkt, op een telefoontje uit Nederland na :P. Hotels die normaal met oud&nieuw vuurwerk afsteken, doen dat dit jaar niet uit medeleven met de 'Mumbai Attacks' vorige maand. Verder eten mensen vaak gezamelijk en dat is het. Ze hebben hier andere feestdagen die ze grootser vieren zoals Diwali (lichtjesfeest) en het feest van de Kleuren (daar kijk ik naar uit, je mag elkaar dan met verf besmeren ;))

Bij elke zin die ik hier schrijf komen er nog 5 dingen in m`n op die ik ook wel kan vertellen.. maar goed, ik laat het nu hier even bij. Mocht je dit nog lezen voor de 1e, dan wens ik je alvast een fijne jaarwisseling!!

Bla..Bla..Blaa

Nb: Geloof dat dit te lang is geworden om boeiend te zijn. Dus scroll er maar een beetje overheen, misschien zit er wel iets leuks voor je tussen!!!


Op straat
Zoveel verschillende mensen, zoveel verschillende reacties en ontmoetingen. Standaard is zoals de eigenaar van dit mini-internetcafe net vroeg:" where are you from?" "what is your name?".

Vera die nu ook door India rondreist, beschrijft op haar blog erg goed hoe de verkopers, straatjongens en riksha-bestuurders zich gedragen (zij die aan toeristen verdienen).
" Een 5 minuten durende wandeling over straat houdt in:
- minstens 3 ricksjawdrivers die een stukje naast je oprijden en vragen:
'where are you going?' of 'need a ricksjaw?". Sommigen wagen het zelfs om
als je duidelijk 'no!' zegt, te vragen: 'why not?'
- nog meer shopkeepers die roepen ' hello madam, what
do you want?' 'come in my shop, I have nice scarfs, very cheap', en meer van
dat soort ongein.
- nog meer jongetjes of jongemannen die roepen 'how are you?', 'what is your
name?', 'you are very beautiful' of 'Where are you from?'. en je vervolgens naar een
hotel of winkel willen brengen. Sommige doen dus eerst alsof ze gewoon willen kletsen,
maar zo is t dus niet."
Wat kan je doen? Negeren, flauwe grapjes maken, zeggen "maybe later" want daar valt weinig over te discussieren, of de mantra "no, thank you" opzeggen...je komt er toch niet onderuit, t is in elke stad. De vraag "where do you stay" antwoord ik nooit precies ("somewhere in the centre" ). De vraag 'Where are you going?' negeer ik, mijn naam heb ik al vereenvoudigd zodat ik het niet hoef te spellen en vaak kom ik uit Germany, want dat kennen ze misschien wel.


Boeren, roggelen e.d. is hier ook normaal, maar dat went wel. Zelfs tijdens de meditatiecursus, werd de stilte regelmatig verbroken door geboer. Wat mij eigenlijk vooral ergert zijn touristen die zich veel te sexy kleren (blote schouders!) of die het beter denken te weten (vb boos worden op een winkeleigenaar omdat hij een gescheurd geldbriefje niet wilt aannemen, terwijl het in India nu eenmaal zo is dat scheurtje in t geldbriefje maakt dat het alleen door de bank wordt aangenomen). Bedelaars, en verkopers die pal voor je neus gaan staan. Als ze me aanraken, zoals laatst in t donker een vrouw die m`n tas vastpakt, wordt ik echt boos.



Te vertrouwen?
Soms is t lastig onderscheid te maken tussen gewoon vriendelijke mensen en mensen die foute bedoelingen hebben. Zoals gisteren, een min of meer zakenman in de bus, in elk geval de houding van een zakenman, die me gaat waarschuwen voor de gevaren van de stad. Die dan eerst een beetje kletst over de omgeving en z`n werk. Maar uiteindelijk 2x vraagt of hij bij me mag verblijven vannacht...grrrrrrr! In lawaaiige donkere volle bussen naast zo iemand zitten is niet bepaald prettig. Dat haat ik, geeft me zo`n onveilig gevoel. Soms vergeet ik even dat ik ervan uit moet gaan dat een Indiase man in z`n eentje niet te vertrouwen is. Maar dat s jammer voor degenen die wel goede bedoelingen hebben


Schattige kinderen

Dan de mensen die weinig westerlingen hebben gezien en gewoon nieuwsgierig zijn. Zoals in het stadje waar ik nu ben, waar zo`n 2 Europeanen per dag komen (ja ik vraag me ook af wat ik hier doe ;). Mannen staren je nog meer aan dan anders (ja, het kan nog meer!), kinderen ook maar met nieuwsgierige blikken en soms zwaaien ze. Of als ik zwaai krijgen ze een grote glimlach om hun mond. Sommige willen een handje geven. Mensen willen me naam weten. Zijn gewooon nieuwsgierig.
Maken soms stiekem foto`s met hun mobiel(dat is grappig, als ze doen alsof ze bellen, maar t duidelijk is dat ze ongemerkt een foto proberen te maken). Of op de plek waar de Indiase toeristen en schoolreisjes komen, waar ze toch al foto`s aan het maken zijn. Daar vragen ze of ze met me op de foto mogen. En als eentje dat eenmaal op de foto is gegaan, willen ze stuk voor stuk bijna allemaal. Ach, omgekeerd vind ik t ook leuk om soms foto`s van hen te maken!


Vooral kinderen op schoolreisje zijn grappig. In een voor Hindoes heilig dorpje aan zee (Gokarna, dat koeienoor betekent) zat ik op het strand toen er een groep meisjes aan me vroegen of ik met hen wilde zwemmen. Ik liet m`n tas bij hun docente achter en rende met kleren aan (!) met hun de zee in. Hihi, lol! En daarna natuurlijk weer op de foto...

Of meisjes in de bus (de vrouwen zitten zoveel mogelijk naast/bij elkaar in de bus) die (vaak in gebrekkig Engels) een praatje aanknopen. Zo vertelde een vrouw gister dat ze over 10 dagen gaat trouwen in een rode jurk...Als ze wat beter Engels kunnen is t leuk om verder te vragen en bijv of het een love of gearrangeerd huwelijk is en hun mening daarover.

Soms ontmoet ik wat hogeropgeleiden jongeren, zoals laatst een groepje van 10 jongen/meisjes van mijn leeftijd die regelmatig een busje huren en dan een weekend gaan trekken in de bergen en andere dingen bezoeken (a la Natuurlijk! ;)). Ik kreeg een lift, kletsen over vanalles, van voetbal tot de Mumbai attacks. Met de muziek op z`n hards gingen ze zelf dansen in t busje (om 10u s ochtends). Was zo gezellig!


Terug naar Pune

Is leuk om zo nu en dan een reiziger die ik eerder hebt ontmoet weer terug te zien. Dan voelt het meer als thuis/vertrouwd.. tot nu toe heb ik nog niet zoveel tijd doorgebracht op van plekken vol met Westerse (en veel israelische!) touristen en restaurants, waar je je even buiten India waant. Maar als ik 'er even uit wil' kan ik die m.b.v. de lonely planet wel vinden. Ben nu in een stad met een gebouw met een enorme koepel (2 na grootste de St Pieter) en veel moskeeen als onderbreking van mijn reis terug naar Pune. Heb nu onwijs zin om naar Pune terug te gaan (morgen), naar een vertrouwde plek, en bij Neha te blijven slapen (het gezin waar ik ook de Coconut massage op Diwali meemaakte).



ps misschien kan ik dan ook eens foto`s uploaden ;)

pps Vind t nog steeds erg leuk om te reizen ! Maar ik mis jullie in deze decembermaand wel extra!

Even wat slimme acties !

Bus

 

Regelmatig zit ik zo`n 4 a 5 uur in de staatsbussen. We stoppen in verschillende dorpen om mensen in en uit te laten stappen, en vaak duurt het even voordat de bus weer weg rijdt, maar ik weet nooit hoe lang. Soms is echter even echt een pauze van 15 minuten ofzo, zodat de buschauffeur en langeafstandsreizigers even wat kunnen eten. Maar de pauze wordt vaak in de locale taal aangekondigd.

Laatst stapten er bij een stop erg veel mensen uit incl de buschauffeur, dus ik dacht, het zal wel pauze zijn. Met een vermoeid hoofd drentelde ik wat rond, kocht water en wat te eten en liep weer terug naar de bus...Aangezien ook de bestemming van de bus in hetzelfde schrift als het Hindi is beschreven, heb ik niet meteen door uit welke bus ik ook al weer kwam...

Dan vraagt een busschauffeur mij of ik soms de bus naar Mangalore zoek, en hij wijst naar een bus zo`n 200m verderop. Ik kijk en zie vele hoofdjes uit de ramen van de bus steken en ze kijken naar mij! Oeps! Ja, dat is mijn bus! Ik ren snel naar de bus toe, en stap in, met alle blikken op me gericht. 

Een half uur later is er echt pauze, en moet ik ook echt naar de WC. Ik check bij de medereizigers hoe lang de pauze duurt. Maar ik krijg van 2 vrouwen (met instemmende blikken van de anderen) een preek in een taal die ik niet versta. Jaja, ik kom heus op tijd terug!!

Ze willen me haast niet meer laten gaan :P

 

Koud eten

 

Aangezien er bijna nooit gelegenheid is om zelf te koken, ga ik vaak uiteten. In een familierestaurant heb je voor minder dan een euro wel een maaltijd. Maar welk restaurant heeft goed eten? Als er veel locals zitten is het vaak wel ok. En om me wat meer op m`n gemak te voelen, kijk ik ook vaak of er wel een vrouw/familie zit. 

Toen ik in Coimbatore, een grote stad, was, was t geen etenstijd maar ik had wel erg trek. Ik bestelde een soort rijstschotel (biryani), bij de vriendelijke obers. De biryani werd op een bananenblad werd geserveerd. Nadat ik m`n handen had gewassen, raakte ik met m`n vingers het eten aan. Er gingen direct 100 alarmbellen in m`n hoofd rinkelen: dit eten was koud (niet eens lauw) !!

 

In India moet je altijd opletten met het eten: "BOIL IT, PEEL IT or FORGET IT!" Deze rijst was zeker gekookt, maar was echt koud. Ik wilde geen risico nemen en stond op om te betalen en snel weg te gaan. Maar zoals altijd waren er veel mensen die me in de gaten hielde. Why? What do you want? Ik wees op m`n buik en gaf het geld en wilde weglopen. Ze keken me verontwaardigd aan en wilden het geld niet aannemen... Schaamtevol liep ik snel weg..

 

Pani Paneer

 

Er wordt vanalles op straat verkocht, kraampjes waar pindas worden gebrand, kokosnoten die ze terplekke openslaan zodat je ze leeg kan drinken, rijstmaaltijden, etc etc. Als ik iets niet ken, wil ik t vaak wel uitproberen !

Ik zag een kraampje met veel mensen eromheen (een goed teken), waar ze iets verkochten dat een beetje lijkt op de hoesjes van een slagroomsoesje. Daarin deden ze een kruiden(groenten)mix en water. Ik bestelde het, maar wist nog niet dat je er water op moest doen. Mensen om me heen begonnen me dat duidelijk te maken. " Pani! Pani! (water)". Ik zei dat ik t begreep, maar t niet wilde. Dat is raar, zonder water is dit gerecht niet compleet, het smaakt niet ! Ze drongen maar aan en pakten het water om het over mijn bordje te sprenkelen, maar ik weigerde steeds... Want, tapwater is hier niet te vertrouwen. En ik wil liever niet ziek worden. De mensen snapten er niks van...en mijn maaltijd smaakte naar niks :P

 

How many boyfriend?

 

Tijdens een min om meer standaard gesprekje met vragen over m`n familie en de vraag of ik getrouwd ben, kreeg ik 2x deze vraag: How many boyfriend? Ik was verbaasd, wat bedoelen ze daarmee??? De 1e keer moest ik lachen, want ik dacht dat ze gewoon de verkeerde Engelse woorden gebruikten. Wat bedoel je? Dacht dat er nog 'years' tussen moet of wat dan ook. Maar ze verbeterde de vraag niet. Later dacht ik, misschien bedoelen ze, hoeveel huwelijkskandidaten er zijn? Maar nee, een Indiase vriend zei dat ze deze vraag exact zo bedoelen als ze hem stellen. Hoeveel parners heb je? Blijkbaar hebben ze toch echt het beeld dat we meerdere boyfriends op hetzelfde moment hebben.

 

Tibet !

࿏མོི མོི,

Afgelopen dagen was ik omringt door Tibetaanse boeddhistische monniken, van speelse kinderen tot oudere mannen met gerimpelde gezichten, allemaal in bordeaurode gewaden en met (bijna) kaalgeschoren hoofden. India heeft namelijk een stuk land in het zuiden (vlakbij Mysore) aan Tibetaanse vluchtelingen gegeven.

Toen ik spontaan bij een oude monnik in de riksha stapte (die gaat vast de goede kant op, dacht ik) en we het Tibetaanse gebied inreden, straalde hij. Steeds herhaalde hij in gebrekkig Engels hoe blij hij was dat dit Tibetaans gebied is!

In een groep dorpjes daar wonen nu vele vele (voornamelijk) monniken en staan prachtige tempels. Ik verbleef in een dorpje met zo`n 6000 inwoners, die leven in huisjes met (mannen) van verschillende leeftijden, als kleine families. Daar was ook de school en Boeddhistische universiteit. Voelde heel bijzonder, aangezien alles hier Tibetaans is: de mensen, het eten, de omgang, de taal en er maar een handvol westerlingen zijn. De sfeer is erg vredig :). Het schijnt vergelijkbaar te zijn met Dharamshala (alleen niet zo toeristisch), de Dalai Lama verblijft hier in februari ook een maand. Vele Tibetaanse vlaggen en de spandoeken met oproepen tot steun aan Tibet en foto`s van slachtoffers verraden dat het vluchtelingen zijn. Erg leuk om rond te wandelen, tempels te bezoeken, te lezen, puja (offering met trommels en bellen, chanting, rijst en olie wordt rondgestrooid) bij te wonen en te praten met (een van de weinige Engelssprekende) monniken en andere bezoekers.

Op een groot plein voor de tempel staan zo`n 500 man in 2 tallen te debateren! "Debating" is een techniek die wordt gebruikt om studenten op logische wijze te laten nadenken over de boeddhistische filosofie. Ze doen dit volgens speciale protocollen en gebruiken veel lichaamstaal, praten luid, klappen, gebruiken veel humor. Een Amerikaanse monk vertelde ook over de kracht van deze techniek en over het reciteren, het leven van de monniken (met soms barre omstandigheden, veel TBC en HepB) en naja, nog veel meer.

Onder de paar westerlingen, waren Linde (Munchen) en Ernst (Heidelberg), nb: die niet 1,5 m boven de grond zweven, maar waar het boeiend was om mee te praten. Het voelde af en toe alsof we ook even familie waren :) En dan was er ook de verlegen 19 jarige Deka-Deka, een Tibetaans meisje dat Engels kwam leren bij haar broer (monk).

Had er nog wel langer kunnen blijven, maar wil ook nog meer van India zien :P Nu wacht ik op de bus naar een schijnbaar mooi hostel in de bergen (mooi moment om even te typen). Bij het ontbijt vertelde een meisje over deze plek en ik besloot m`n plannen om een Jain tempel te bezoeken om te gooien. Lang leve de vrijheid.

Oja, dank je wel voor lieve berichtjes, ook al heb ik het hier nu naar me zin, berichten van het thuisfront kan ik HEEEL erg waarderen :) De eerste keer dat ik decembermaand in een warm gebied verblijf, voelt wel bizar. Veel plezier met de Sinterklaasavonden, met chocoladeletters en pepernoten :)

En ik dacht dat ik m`n telefoonnummer al een keer had gegeven, maar blijkbaar toch niet

0091-9008 701 384