EVERY HAPPY END IS A GOOD BEGINNING -loesje

Namaste!

 

Negen maanden geleden boekte ik op het internet een vliegticket: van Brussel naar Mumbai en een half jaar later van New Delhi terug naar Brussel. Het was toen een muisklik waarmee het geld van m`n bankrekening werd afgeschreven. Nog wel een snel telefoontje naar Mau: "Zal ik t echt doen?" Geen annuleringsverzekering. Geen concrete plannen van wat ik daar in Azie zou gaan doen...  

 

24 maart 2009. Samen met de pelgrims en enkele toeristen loop ik vrolijk en ook een beetje emotioneel een laatste rondje rondom de Boeddhistische stupa in Kathmandu (Nepal). Genietend van de vredige sfeer, de drukte, terugdenkend aan afgelopen maanden en de mooie plekjes. Ik ben me weer even bewust van de vieze lucht gevuld met stof en uitlaatgassen, wierook en urine. De vieze lucht waar ik gewend aan ben geraakt. Het meisje achter de bar van mijn favoriete Tibetaanse restaurantje begint te lachen als ik -voor de laatste keer- nog wat bij haar bestel. Terwijl ik wacht op de "momo`s" (groentendumplings) vertelt het meisje dat haar ouders nog in Tibet wonen. Ze heeft hen laatst -na 13 jaar!- slechts een uurtje aan de grens van Nepal met China gesproken. Want zij is gevlucht en heeft geen Chinees paspoort, maar slechts een Indiase vluchtelingenpas. Een heftig verhaal.  We kletsen verder, we vertellen elkaar over onze leventjes. Als ik wegloop realiseer ik me dat het dit soort gesprekjes zijn die voor mij het reizen boeiend maken.

 

Terwijl ik wacht op het vliegtuig, maak ik een lijstje "waarom het fijn is om terug naar huis te gaan", met als bedoeling mezelf te overtuigen. Voorlopig hoef ik -na 10.000 keer- niet meer de oervervelende vraag te beantwoorden "Where are you from?", kan ik straks weer kleding met blote schouders en knieën dragen, en is het klimaat wat gematigder waardoor ik weer lekker kan sporten. En natuurlijk familie en vrienden zien. Al snel ontstaat daarnaast een lijstje "waarom ik liever verder wil reizen", dat stiekem veel meer punten bevat, maar waar ik kleiner schrijf. Naast de standaard dingen als mensen en hun gebruiken leren kennen staat er "met z`n allen met je handen eten", "mezelf in bussen proppen en dan lachende blikken uitwisselen met medereizigers" en "de WCs zijn zo uitdagend ;)".

 

Het vliegen is voor mij een mix van schuldgevoel (CO2 uitstoot) en (onterechte) vliegangst. Als ik m`n handbagage pak om uit het vliegtuig te stappen volgt er nog een korte, maar typische conversatie met een Indiër, de interactie die ik zo leuk vind. Omdat t de voorlopig laatste is, besluit ik t op te schrijven. Een meneer Singh (dat hij Sikh is, dus waarschijnlijk Singh heet is te zien aan zijn mooie bordeaux rode tulband) die achter me staat vraagt nieuwsgierig: "How tall are you?" Hierop raken we raken in een kort gesprekje verwikkeld over reizen. Meneer Singh geeft me als wijsheid mee dat iedereen aardig is zolang je een bepaalde afstand/respect bewaard. We wensen elkaar t beste en gaan ieder weer onze eigen weg

 

 Na een hele lange reis wandel ik in Brussel het vliegtuig uit: "Amai! " Zomaar wat observaties:

• Wat glimt de vloer, wat is het plafond hoog, heel hoog. En de winkels groot.
• Wat zijn de mensen blank (een beetje beangstigend voor een moment)
• Wat is iedereen stijlvol gekleed (wel een beetje saai in al dat grijs en zwart). Ik zie veel horloges en echte gouden en zilveren sieraden, dat me doet realiseren dat wat ik in India zal vaak erg nep was, maar dat viel niet op omdat iedereen het droeg.
• Van de eerste personen met blauwe ogen, kan ik mijn ogen niet afhouden!
• Ook zie ik zoveel interactie tussen mannen en vrouwen in het openbaar, ze raken elkaar aan, zelfs als ze niet eens partners zijn!
• Veel spijkerbroeken, die vind ik eigenlijk ook veel beter staan bij de meeste Westerlingen dan bij Indiërs.
• Het typische harde gelach van Nederlanders hoor ik boven alles uit.
• Veel mooie mannen, maar wat hebben ze allemaal in hun haar? Gel, waarmee ze hun haar juist omhoog vegen? En de helft van de vrouwen lijkt haar haar te hebben geverfd.

Ach, en zo is er nog veel meer. Terwijl ik doodmoe in de bus naar huis lig bekijk ik de helder blauwe lucht met witte wolken. En t gras is groen. In Nepal had het zo lang niet geregend dat de hemel er uit zag als een witte waas en de planten verdord waren. Gebouwen hebben veel glas. Ik zie een bordje "pas op, slecht wegdek", maar zie geen slecht wegdek.

 

t Is geweldig om vrienden te zien. Op de bank met thee. Kletsen over hoe we de wereld nu echt kunnen verbeteren, over jongens. De warmte.   !!!!!!!!!!!!! ONBESCHRIJVELIJK !!!!!!!!!!  (dus dat doe ik ook niet :P)

 

Alsof ik opeens terug ben gezet in deze wereld. Stilte en leegte. Op straat is t stil. Ik kan hier ongemerkt rondlopen. En m`n agenda is leeg. Ik weet dat ik plannen moet maken. Een baan vinden. Iets doen met m`n idealen. 

 

Met dank aan alle Indiers, Japanners en Nepalezen die zich hebben opengesteld voor mij. Alle couchsurfers voor hun gastvrijheid. De gezelligheid en tips van medereizigers. Mijn familie. Neha, die ik altijd mocht bellen. Raj die de ambulance regelde om uit Mahendranagar te vluchten en zijn gezellige familie en vrienden. Natuurlijk meer dan iemand anders Mau ondanks alles, en jou die dit nu leest ! Een klein berichtje kan zoveel doen als je ver weg bent. Mijn dankbaarheid is bergen groot, dat ik dit heb meegemaakt. Mocht je plannen hebben om naar India te gaan, dan ben ik zeker bereid om onder het genot van een kopje kraanwater of echte koffie het nodige te vertellen.